Οι φοιτητικές εκλογές έφτασαν.Πεπεισμένοι και μη θα έρθουν να ψηφίσουν,ενώ άλλοι θα απέχουν λόγω αδιαφορίας,εκμεταλλευόμενοι το κλείσιμο της σχολής.Όλες αυτές οι επιλογές στηρίζονται στην προβληματική λογική της ανάθεσης,η οποία κυριαρχεί στην κοινωνία μας.Με τον όρο ανάθεση αναφερόμαστε στην παθητική στάση απέναντι στη λήψη αποφάσεων που αφορούν άμεσα το φοιτητικό σύνολο,είτε παίρνοντας μέρος στο εκλογικό πανηγύρι διαλέγοντας εκπροσώπους,είτε απέχοντας εντελώς από την οργάνωση συλλογικών διεκδικήσεων.

Ακόμα κι αυτοί που νομίζουν ότι η ψήφος τους είναι ενεργή κίνηση,δεν ορίζουν παρά μόνο τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.Στην τελική όμως,πόσο σύμφωνο είναι το Δ.Σ. με τον κύριο ρόλο του;Πέρα απ’ το ότι δε συμμερίζεται τις βασικές ανάγκες του φοιτητή,δε μεριμνεί καν για την πρωταρχική του αρμοδιότητα,που είναι η προετοιμασία των Γενικών Συνελεύσεων.Γενική Συνέλευση έχει να γίνει από το Νοέμβρη.
Το Δ.Σ. συγκαταλέγεται επίσης στα όργανα συνδιοίκησης στέλνοντας εκπρόσωπο στη Σύγκλητο,οι αποφάσεις ωστόσο της οποίας λαμβάνονται ερήμην της φωνής των πολλών και,φυσικά,στο βωμό του κέρδους μεγαλοεταιριών(όπως η ΦΑΓΕ) μέσω της έγκρισης ερευνητικών προγραμμάτων.

Όλο αυτό γίνεται ακόμη πιο δυσλειτουργικό αν αναλογιστούμε το ρόλο των παρατάξεων μέσα στις σχολές.Οι μεν ΠΑΣΠ,ΔΑΠ τρέφουν τις πελατειακές τους σχέσεις προσπαθώντας να καταστείλουν κάθε αναβρασμό,οι δε αριστερές παρατάξεις προσπαθούν να περάσουν τις θέσεις του πολιτικού τους φορέα,θεωρώντας το απαραίτητη προϋπόθεση για την έξαρση του φοιτητικού κινήματος.

Κάτι που δε μπορεί επίσης να παραληφθεί είναι η ψευδαίσθηση της φοιτητικής ενότητας,που πλασάρεται έντονα στις φοιτητικές εκλογές από τις παρατάξεις,στοιχείο δε που τις διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες περιπτώσεις εκλογών.Θεωρούμε τη φοιτητική ενότητα άτοπη λόγω της ύπαρξης διαφορετικών ταξικών συμφερόντων μεταξύ των φοιτητών,αλλά και των λογικών ατομισμού και καριέρας που καλλιεργούν αδιαφορία για τα συλλογικά προβλήματα.

Μιας και δεν πιστεύουμε στις εκλογικές αυταπάτες,πώς αλλιώς μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις;Η απάντηση για μας βρίσκεται στην αυτοοργάνωση.Προτείνουμε αδιαμεσολάβητους αγώνες,αποφάσεις που θα παίρνονται από εμάς για εμάς,με κύριο όργανο τις Γ.Σ. Γενικές Συνελεύσεις όμως,που θα είναι απεγκλωβισμένες από παραταξιακές οχλοκρατικές λογικές,αλλά θα βασίζονται στην ενεργή συμμετοχή και θα αφήνουν μεγαλύτερα περιθώρια για συνδιαμόρφωση,για την έκφραση των πραγματικών μας αναγκών και την ικανοποίηση των συλλογικών συμφερόντων.

Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα ΓΠΑ

Μια σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07

Το κίνημα καταλήψεων και απεργιών του ’06-’07 θέτει ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση για πρώτη φορά μετά το ’98 και το νόμο Αρσένη. Είναι το μαζικό εκείνο κίνημα που υιοθετεί το τρίπτυχο γενικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, το οποίο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Η πλήρης ενταντικοποίηση των σπουδών που εφαρμόζεται με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου έχει τις ρίζες του στον τότε νόμο-πλαίσιο. Ήταν τότε που έγινε προσπάθεια για αλλαγές στον τρόπο διάθεσης δωρεάν συγγραμμάτων, αναπροσαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου και καθορισμό ανώτατου χρονικού ορίου φοίτησης. Ακόμα πιο τρανταχτή όμως ήταν η αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Παράλληλα, η απεργία των δασκάλων που έγινε την ίδια περίπου χρονική περίοδο απέτυχε να συνδεθεί με το κίνημα καταλήψεων. Αντλώντας από παλιότερα επίσημο περιοδικό του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) μαθαίνουμε ότι:
«Ειδικά οι απεργίες των δασκάλων, αν και καθ’ αυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες, επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες όσον αφορά την καταστολή τους.» Από το άρθρο « Οι δυνατότητες πραγματοποίησης αναδιαρθρωτικών προσαρμογών»,1996
Η πρώτη φάση του κινήματος, από το Μάρτιο του 2006 έως το τέλος του Ιούλη χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς σε αριθμό και μαζικότητα καταλήψεις, αλλά και την άρνηση για συμμετοχή της ΠΚΣ, η οποία έδωσε και μεγαλύτερο χώρο για έκφραση στην ανένταχτη τάση του κινήματος. Τερματίστηκε με την παραίνεση για «άνω τελεία» από αριστερές παρατάξεις και συνέχιση με «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» το Σεπτέμβρη. Στην ουσία όμως η εξεταστική καθυστέρησε 1 μήνα την επανέναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και σε συνδυασμό με τις ακροβασίες της συνδικαλιστικής ηγεσίας των δασκάλων οδήγησε σε αποτυχία άμεσης σύνδεσης τα 2 κινήματα. Η δεύτερη φάση, από τον Οκτώβρη του ’06 μέχρι τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζεται από λιγότερη μαζικότητα και πρόσκαιρες, ολιγοήμερες καταλήψεις και τελειώνει λόγω εορτών.
Στην τρίτη φάση, η οποία ήταν από τον Ιανουάριο του ’07 μέχρι τον Απρίλη, τα κοινωνικά αιτήματα ανάγκασαν την ΠΚΣ να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την περαιτέρω γραφειοκρατικοποίηση του κινήματος, στο οποίο πλέον οι διαδικασίες γινόντουσαν πολύ περισσότερο με όρους κοπτοραπτικής των αριστερών παρατάξεων. Στην πορεία της 8ης Μάρτη έχουμε μόνο στην Αθήνα 20.000 κόσμο στο δρόμο και πρωτοφανή καταστολή, με 61 συλληφθέντες και εκατοντάδες τραυματίες που σύμφωνα με τους γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού έφεραν τραύματα από δολοφονικά χτυπήματα. Από τους 61 συλληφθέντες 49 παραπέμπονται για πλημμελήματα και 12 για κακουργήματα ενώ ένας από αυτούς, ο οικοδόμος αντιεξουσιαστής Βασίλης Στεργίου, προφυλακίζεται. Μετά από αυτό, το άρθρο 16 δεν αναθεωρείται και στην ουσία τα πανεπιστήμια ανοίγουν για τις φοιτητικές εκλογές, ενώ ο υπόλοιπος νόμος-πλαίσιο που ψηφίζεται θα μπλοκαριστεί προσωρινά στην πράξη.

Τι άφησε πίσω του το κίνημα;

Το σημαντικότερο στοιχείο για εμάς είναι ότι ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έγινε από τα μέσα και από τα κάτω σε ορισμένα κομμάτια του. Δηλαδή, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και αντιιεραρχικά. Πιο συγκεκριμένα, έγινε μία προσπάθεια οι γενικές συνελεύσεις, όπως και οι επιτροπές και τα συντονιστικά κατάληψης να γίνουν με περισσότερο συμμετοχικούς όρους, να υπάρξουν περισσότερες δράσεις εντός καταλήψεων και οι πορείες να γίνονται με όρους συνεχούς παρέμβασης και να είναι πιο ενεργές και διαδραστικές. Δημιουργόυνται οι πρώτες προσπάθειες συλλογικοποίησης πέρα από τις παραταξιακές λογικές και με ριζοσπαστικούς όρους σε σχολές που υπάρχουν οι αντίστοιχοι συσχετισμοί, όπως με τις ζωντανές καταλήψεις με καθημερινές εκδηλώσεις σε ΑΣΟΕΕ και ΕΜΜΕ, αλλά και με τα ανένταχτα πλαίσια-προτάσεις αγώνα στη δεύτερη περίπτωση. Πέρα από αυτό, έγινε μια προσπάθεια να μην παραμείνει σε φοιτητικά και απεργιακά αιτήματα και να συνδεθεί με υλικούς όρους με ευρύτερα κοινωνικά αιτήματα, με παρεμβάσεις σε ΜΜΜ και τηλεφωνικά κέντρα(όπως στην περίπτωση του ΟΤΕ). Τέλος, η εκτεταμένη καταστολή σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις αντί να αποθαρρύνει ενίσχυσε την παρουσία του κόσμου στο δρόμο η οποία σε ορισμένες περιστάσεις που κρίθηκε αναγκαίο, όπως στις 8 Μάρτη, πήρε και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.

Σύνδεση, αλλαγές και επίδικα του αγώνα στη σημερινή συγκυρία

Στο σήμερα, βλέπουμε πολλές πτυχές, βλέπουμε πολλές πτυχές του νόμου-πλαίσιο του 2006 να αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητα μας. Ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου επέφερε την πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και κατέστησε τον σημερινό φοιτητή σε στείρο υποκείμενο εξειδίκευσης και εργασίας. Η από το παράθυρο ιδιωτικοποίηση γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή με τις εργολαβίες στις σχολές και ήδη τις εταιρίες security σε κάποιες εξ αυτών. Παράλληλα, οι μαθητείες και οι πρακτικές παραμένουν και νομιμοποιούν ένα καθεστώς ουσιαστικά απλήρωτης εργασίας, γεγονός που ενισχύεται από τις επιδοτήσεις του ΟΑΕΔ στις επιχειρήσεις για να παίρνουν πρακτικάριους, με πενιχρές φυσικά αμοιβές. Τέλος, τα συμβούλια διοίκησης αυταρχικοποιούν περαιτέρω το πανεπιστήμιο και αφήνουν ακόμα μεγαλύτερο πεδίο δράσης στα ιδιωτικά συμφέροντα να εκφραστούν εντός αυτού. Προφανώς πιστεύουμε πως το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως ένα ακόμα κομμάτι της κρατικής μηχανής, είναι σημαντικό όμως να τονιστεί πως το πρόσφορο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης βοήθησε ακόμα περισσότερο στην επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, επίθεση η οποία παρά την κάπως ετερόκλητη σύνθεση των φοιτητών, έχει έντονα ταξική χροιά.
Η αντίδραση στο νόμο του 2011 εκφράστηκε με σχεδόν 300 καταλήψεις και στην ουσία συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσω της αντίδρασης στο σχέδιο Αθηνά, τις απεργίες των διοικητικών αλλά και εν μέρει τις φετινές κινητοποιήσεις. Από τις φετινές εξάλλου αντιδράσεις, και συγκεκριμένα από το γύρο συνελεύσεων και καταλήψεων του Νοέμβρη προκύψαμε και εμείς. Δυστυχώς πολλά από τα προβλήματα του κινήματος την περίοδο ’06-’07 υφίστανται και σήμερα. Υπάρχει αδυναμία σύνδεσης μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων σε μία μονιμότερη βάση. Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κάνουμε μία αυτοκριτική σχετικά με τις αδυναμίες του αυτόνομου και ελευθεριακού χώρου μέσα στις σχολές. Επί της ευκαιρίας των γεγονότων στις 13-14/11,όπου φοιτητοπατέρες της ΕΑΑΚ συμπεριφέρθηκαν σαν αυτόκλητοι προστάτες των φοιτητικών συλλόγων, αποχωρώντας αυθαίρετα από το κυκλωμένο από τα ΜΑΤ Πολυτεχνείο, επισημάνουμε την αδυναμία μας να παρέμβουμε με μονιμότερους όρους και πέρα από απλές καταγγελίες στα κακώς κείμενα του φοιτητικού κινήματος. Οφείλουμε να υπερβούμε αυτά τα όρια αν θέλουμε να διαμορφώσουμε έναν πόλο ικανό να προωθήσει την αδιαμεσολάβητη οργάνωση και τους ταξικούς αγώνες στις σχολές, όχι με όρους περιθωρίου ή απλής αντιπολίτευσης στις αριστερές παρατάξεις, αλλά γειωμένα και ανοιχτά.

Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα ΓΠΑ

Βιβλιοπαρουσίαση
Φοιτητικές καταλήψεις-απεργία δασκάλων :Μια συνάντηση που (δεν) έγινε

Συζήτηση με τους “αιώνιους καταληψίες-αμετανόητους απεργούς”,συμμετέχοντες στο κίνημα ’06-’07

Τι πέτυχε και που απέτυχε το εκπαιδευτικό κίνημα του ’06-’07;Τι άφησε πίσω του και ποια η σύνδεση της τότε κατάστασης με το σήμερα;Η εκδήλωση δεν έχει σκοπό να αποθεώσουμε το παρελθόν ή να δώσουμε έτοιμες λύσεις,αλλά να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και γιατί όχι να εξελίξουμε τα στοιχεία εκείνα που λειτουργούν προωθητικά για τους ταξικούς αγώνες στην εκπαίδευση και τον αδιαμεσολάβητο χαρακτήρα τους.

Τετάρτη 1/4,στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο(αμφιθέατρο Νιαβή),ώρα 17.30

Σ.ΑΔ.Α ΓΠΑ-Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα

Ήδη από τις πρώτες παρεμβάσεις μας ως συλλογικότητα επιλέξαμε να θίξουμε κάποια ζητήματα σχετικά με τη λειτουργία του πανεπιστημίου αλλά και τη δική μας οπτική πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΣΤΟ ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ

Ένα από αυτά παρουσιάζεται και σήμερα μπροστά μας, αφορά στις εργολαβίες με τις οποίες «τρέχουν» πολλές διαδικασίες της σχολής, όπως η σίτιση και η καθαριότητα των χώρων της σχολής. Δεν τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με το ποιόν των εργολαβιών, είτε αυτών που φεύγουν είτε αυτών που έρχονται προς αντικατάσταση. Αποτελεί κομμάτι της συνολικής μας οπτικής για τη λειτουργία των πανεπιστημίων και το μηδενισμό της εμπορευματοποίησης οποιασδήποτε διαδικασίας συμβαίνει σε αυτό. Η διαδικασία διαγωνισμών για εργολαβίες ή λήξη των ήδη υπαρχόντων όπως για παράδειγμα αυτή της καθαριότητας της σχολής δε μας απασχολεί όσο τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτές, η αβεβαιότητα της εργασίας τους και οι συνθήκες της εργασίας αυτών δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στο κομμάτι αυτό των εργαζομένων των πανεπιστημίων. Όπως τώρα που τελείωσε η σύμβαση του προηγούμενου διαγωνισμού και αλλάζει η εργολαβία της καθαριότητας με προφανή αλλαγή προσωπικού. Οι καθαριστές/καθαρίστριες αποτελούν ένα αόρατο κομμάτι του πανεπιστημίου το οποίο δε σεβόμαστε ιδιαίτερα ως άτομα με τη συμπεριφορά μας όσον αφορά τα απορρίμματα που αφήνουμε σε κάθε σημείο του πανεπιστημίου.

ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ

Αναφορικά με το πανεπιστήμιο θεωρούμε κατόρθωμα της διαρκούς φοιτητικής αντίδρασης τυχόν άρση τόσο των συμβουλίων ιδρυμάτων όσο και των διαγραφών φοιτητών. Συμπληρωματικά με τις διαγραφές αναμένουμε στην πράξη την μη πραγματοποίηση τους, διατηρώντας και κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με τη διαδικασία των συνεντεύξεων που θα ακολουθηθεί. Για τα συμβούλια ιδρυμάτων και το νόμο Διαμαντοπούλου επιμένουμε στην πλήρη και χωρίς προϋποθέσεις κατάργησή τους καθώς συμβάλλουν σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα μέσω εταιρειών στην έρευνα και την εκπαιδευτική διαδικασία, δημιουργώντας ένα πανεπιστήμιο στα μέτρα και τις επιθυμίες της καπιταλιστικής αγοράς.
Δεν επαναπαυόμαστε με τις παραπάνω εξαγγελίες, αλλά προτάσσουμε τον αγώνα για την επίτευξη των στόχων μας και των αιτημάτων μας. Δεν ξεχνάμε ότι ακόμα και αν οι αλλαγές πραγματοποιηθούν, δεν αναιρούν τον αστικό χαρακτήρα του πανεπιστημίου και τον συνολικά καπιταλιστικό χαρακτήρα της παιδείας. Το μεγάλο παζάρι της έρευνας με την ενοικίαση ακόμα και ολόκληρων εργαστηρίων και εγκαταστάσεων σε εταιρίες δεν θα σταματήσει από τη μια μέρα στην άλλη. Αντίστοιχα, πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες μας για να πάρουμε το κόστος φοίτησης από τις πλάτες μας, ζήτημα που μπορεί να ξεκινάει από την στέγαση και την σίτιση και να φτάνει μέχρι τη μετακίνησή μας .

ΚΟΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Συνολικά, θεωρούμε ότι οι ανάγκες και επιθυμίες εργαζομένων-φοιτητών (τουλάχιστον ενός μεγάλου μέρους τους) είναι σύμφυτες. Δεν μπορούμε άλλωστε να μη συνδέουμε τα δύο αυτά σύνολα όταν πρόσφατα έχουμε το παράδειγμα με την περσινή απεργία των διοικητικών με παράλληλη στήριξη του επίσης πληττόμενου από τις μεταρρυθμίσεις φοιτητικού κόσμου με καταλήψεις, πορείες και διαμαρτυρίες. Επιθυμούμε λοιπόν την σύνδεση των διεκδικήσεων μας όχι ευκαιριακά και στη θεωρία, αλλά καθημερινά και στην πράξη. Γιατί αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες θα μοιραστούμε κοινές ήττες!

Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα ΓΠΑ

Το πανεπιστήμιο τελεί υπόκατάληψη . Κατάληψη από τις επιχειρήσεις και τα συμφέροντα τους, από τα συμβούλια διοίκησης που αποκλείουν την φοιτητική κοινότητα από κάθε απόφαση που αφορά το πανεπιστήμιο , από τις πρυτανικές αρχές που δεν διστάζουν να φωνάξουν τα ματ για να καταστείλουν οποιονδήποτε αγώνα . Οι φοιτητές βρίσκονται όμηροι στα ίδια τους τα πανεπιστήμια .Με τις διαγραφές να τους απειλούν, με την κατάργηση των γενικών συνελεύσεων, με εταιρίες security που θα τους αστυνομεύουν κάθε στιγμή μες τις σχολές τους και φυσικά με την πλήρη υποβάθμιση του πανεπιστήμιου που σκοπό έχει την ιδιωτικοποίηση του.
Τα φερέφωνα της κυβέρνησης, οι φοιτητικές παρατάξεις της,καλούνται φυσικά να παίξουν τον ρόλο τους, καθησυχάζοντας τους φοιτητές πως τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβαίνει και πως το πανεπιστήμιο εξελίσσεται και αναβαθμίζεται. Στο πλευρό τους έχουνκάποιους (ανεξαρτήτουςφοιτητές) καριερίστες που υποστηρίζουν πως οι σχολέςπρέπει να είναι ανοιχτές, να μην διαταράσσει τίποτα την κανονικότητα και πως οι φοιτητές πρέπει να κοιτάζουν την δουλειά τους, διαδίδοντας έτσι την απάθεια και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Πολλές φορές μάλιστα, μιλάνε για εθελοντική εργασία των φοιτητών μέσα στις σχολές, αδιαφορώντας πλήρως για τους απολυμένους εργαζόμενους του πανεπιστήμιου.
Εμείς τασσόμαστε απέναντι σε αυτές τις νεκρές συνειδήσεις και στο σύστημα που τις σκοτώνει. Προτάσσουμε την αυτοδιαχείριση και την κατάληψη του πανεπιστήμιου από τους φοιτητές. Καλούμε τον κόσμο να στηρίξει αυτόν τον αγώνα με την παρουσία του και τις ιδέες του.Δεν είναι ένα αγώνας που ανήκει σε κάποια παράταξη η σχημα, είναι ένας αγώνας που πρέπει να δοθεί από όλους μας και να ανήκει σε όλους μας χωρίς κανέναν αρχηγό βασισμένος στην αναδιαμόρφωση δράσεων και λόγου.
Καλούμε σε συζήτηση την Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου και ώρα 16.00 στην αίθουσα Δ του κεντρικούκτηρίου.
Φοιτητές/τριες εναντία στην καπιταλιστική εκπαίδευση