Έχοντας περάσει δύο μήνες εκπαιδευτικών διαδικασιών είναι τραγελαφικό να μην έχει υπάρξει εώς τώρα απαρτία σε Γενική Συνέλευση. Ακόμα πιο τραγελαφικό είναι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σήμερα με αφορμή όχι έναν αγώνα, αλλά την επέτειο ενός αγώνα. Σε αυτό συνάδει και η ατάκα των πρυτανικών αρχών για καθιέρωση 2 μόνο Γενικών Συνελεύσεων τον χρόνο με επετειακό χαρακτήρα και μόνο ρόλο, προφανώς την…κατάθεση στεφάνων.
Είμαστε μια ομάδα ατόμων προβληματισμένων με τον τρόπο που γίνονται οι αγώνες στο πανεπιστήμιο και επιθυμούμε να δράσουμε αυτόνομα και αδιαμεσολάβητα χωρίς κομματικές αγκυλώσεις. Μέσα από τη διαδικασία μας δεν επιθυμούμε την ατομική ανέλιξη του καθενός, αλλά την οργάνωση των αναγκών μας συλλογικά.
Θεωρούμε πως ούτως ή άλλως η Γενική Συνέλευση είναι προβληματική με τον τρόπο που γίνεται. Με τις μεν δεξιές παρατάξεις στις σπάνιες περιπτώσεις που συμμετέχουν να έχουν ως μόνο σκοπό την καταστολή της συνέλευσης, και τις δε αριστερές να επιθυμούν το καπέλωμα της, φλυαρώντας και την τελευταία κουκκίδα του προγράμματος του πολιτικού τους φορέα.
Στον αντίποδα, παλεύουμε για μία Γενική Συνέλευση χωρίς λογικές ανάθεσης, όπου δεν θα καταστέλεται η πρωτοβουλία του καθενός να συμμετέχει και θα λαμβάνονται πραγματικές αποφάσεις επί των ουσιαστικών αναγκών του κάθε φοιτητή. Εκείνου που καταπιέζεται από αυτό το βάρβαρο σύστημα της στειρας εξειδίκευσης και της προπαγανδισμένης λογικής να φάμε το διπλανό μας.
Το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής τρομοκρατίας που πλήττει ευρύτερα την κοινωνία εκφράζεται και στο πανεπιστήμιο μέσω της εντατικοποίησης σπουδών και τη μετατροπή του φοιτητή σε παραγωγική μονάδα. Μας λένε ότι πρέπει να δίνουμε πανελλήνιες για 3 χρόνια στα λύκεια, να τελειώσουμε τη σχολή σε 7 χρόνια, δημιουργώντας ήδη τετελεσμένο διαγραφών για όσους ξέφυγαν απο το «καλούπι» τους, όντας παράλληλα αναγκασμένοι πολλές φορές να δουλέψουμε, συνήθως μαύρα, μας καθιστούν φτηνό ή τζάμπα εργατικό δυναμικό μέσω των πρακτικών και των πτυχιακών και στο τέλος μας λένε ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι δίκαιη.
Παράλληλα, τα απαράδεκτα σκευάσματα σόδας που συχνά απλήρωτοι εργαζόμενοι δίνουν στο εστιατόριο δεν είναι για όλους δωρεάν, τα συγγράμματα τείνουν να κοπούν, με το 2ο σύγραμμα που κάποτε δινόταν να έχει κοπεί προ πολλού, ενώ κάθε φοιτητής που έρχεται από άλλη πόλη καλείται να πληρώσει ένα ποσό κοντά στα 250 ευρώ τουλάχιστον, χωρίς να υπολογίσουμε καν τα έξοδα μεταφοράς. Ενώ, την ίδια στιγμή το χρηματικό αντίτιμο του μεταπτυχιακού το καθιστά είδος πολυτελείας.
Εμείς θεωρούμε ότι ο δρόμος για την ανατροπή της κατάστασης που βιώνουμε και για την διεκδίκηση του πανεπιστημίου ως ανοιχτό χώρο περνάει μέσα από την αυτοδιαχείριση. Αυτό σημαίνει να πάρουμε στα χέρια μας καταστάσεις που τρέχουν προς όφελος κρατικών και ιδιωτικών εκμεταλλευτών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει τη συναίνεση μας σε πρωτοβουλίες που λανσάρονται ως εθελοντικές και στην πραγματικότητα υποκαθιστούν απλά θέσεις εργασίας.
Καλούμε όποιον βρίσκει τον εαυτό του κοντά σε αυτά που εκθέσαμε, σε νέα συζήτηση την Τετάρτη 19/11, ώρα 16.30, στην Αίθουσα Δ στο υπόγειο του Κεντρικού Κτηρίου, για την συνδιαμόρφωση περαιτέρω δράσεων.

Φοιτητές/τριες ενάντια στην
καπιταλιστική εκπαίδευση