Για δεύτερο συνεχόμενο εξάμηνο στο τμήμα του ΑΦΠ γίνεται η προσπάθεια να προστεθούν κριτήρια στους φοιτητές για την επιλογή κατεύθυνσης .Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη απόπειρα καταπάτησης της ελευθερίας των επιλογών μας,στο περιορισμένο βέβαια πλαίσιο που επιτρέπει αυτή τη στιγμή το πανεπιστήμιο.Είναι μια προσπάθεια να στενέψει ακόμα περισσότερο το πλαίσιο αυτό και να επιβληθεί μ’ έναν ακόμα τρόπο η κατεύθυνση της γνώσης με τους όρους της τεχνοκρατικής «αναγκαιότητας».
Φυσικά τα κριτήρια δημιουργούν διαχωρισμούς . Μια τέτοια εντατικοποίηση γίνεται βραχνάς για τα άτομα που έχουν ανάγκη να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές,οξύνοντας τον οικονομικό διαχωρισμό μεταξύ των φοιτητών/τριών,απομυθοποιώντας και πάλι το «ανοιχτό και για όλους» πανεπιστήμιο.
Το κυνήγι του καλού βαθμού εντείνει την ανάγκη για φροντιστήρια,αυξάνοντας το ήδη βεβαρυμένο κι «αόρατο» κόστος φοίτησης. Ακόμη,έρχεται να ριζώσει ακόμα πιο βαθιά το ανταγωνιστικό μοντέλο και την αηδιαστική καριερίστικη κουλτούρα, που ήδη προωθεί ασταμάτητα ο κανιβαλισμός της αγοράς.
Υπάρχουν όμως και αστάθμητοι παράγοντες (πχ ασθένεια) που μπορεί να αποκόψουν κάποιον από το να ακολουθήσει την κατεύθυνση που θέλει.
Κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στις απάνθρωπες συνθήκες των πανελληνίων όπου κάθε τι καταστροφικό για τις ζωές μας περνιόταν για «αναγκαίο κακό».
Ο παραλογισμός των κριτηρίων και η αδυναμία τους να σταθούν διαφαίνεται καθαρότερα αν αναλογιστούμε την ‘ιδανική’ κατάσταση στην οποία όλοι οι φοιτητές παρακολουθούν «υποδειγματικά» και έχουν υψηλές βαθμολογίες.Τι θα γινόταν τότε,αν δηλαδή ο μηχανισμός αυτός δεν είχε να υπολογίσει στον αποκλεισμό των οικονομικά «ασθενέστερων»,ή εκείνων που αρνούνται να εντατικοποιήσουν τη δραστηριότητά τους μέσα στη σχολή για οποιονδήποτε λόγο;
Η κατάσταση αυτή έχει αίτια ολοφάνερα. Είναι η αποδυνάμωση του διδακτικού προσωπικού συγκεκριμένων κατεύθυνσεων που έχει συμβεί σε βάθος χρόνου και φυσικά η ανυπαρξία αντιδράσεων από τους καθηγητές. Το σημαντικότερο όμως ρόλο σε αυτή τη νέα πραγματικότητα φέρει η υποτίμηση των πόρων για την κάλυψη βασικών αναγκών της εκπαίδευσης,απέναντι στα πολύ περισσότερα φράγκα που πέφτουν στα ερευνητικά προγράμματα,αλλά και στα διάφορα ΕΣΠΑ που χρηματοδοτούν συνήθως εντελώς δευτερεύουσες διαδικασίες.Η σχολή μας σε σχέση με άλλες ευνοεί αυτό το αντίβαρο αφού το αντικείμενό της στον πρωτογενή τομέα αποτελεί τεράστιο πεδίο κερδοφορίας για εταιρίες και καθηγητάδες.
Οι ‘σωτήρες’ των φοιτητών βρήκαν τη λύση!Θα δουλεύουμε εθελοντικά σε εργαστήρια για την κάλυψη του προσωπικού,σε απλή μετάφραση ,τσάμπα εργασία.Σε απλή μετάφραση,εντατικοποίηση «από την ανάποδη»,συγκατάθεση για την εκμετάλλευσή μας.
Όταν το Γεωπονικό έχει τόσα προβλήματα, με ελλείψεις καθηγητικού προσωπικού ,με το κόστος φοίτησης να αυξάνεται συνεχώς και θέλοντας να δυσκολέψουν και άλλο τις σπουδές μας,εμείς δεν θα μείνουμε απαθείς και με κλειστά τα στόματα. Ούτε θα σηκώσουμε στις πλάτες μας τα λάθη των καθηγητών και των πρυτανικών αρχών,και κατ’ επέκτασιν τα συμφέροντα των εταιριών και τις σκοπιμότητες του κράτους. Η επιβολή κριτηρίων στο ΑΦΠ μας αφορά όλους και όλες ,όχι μόνο από τη σκοπιά της αλληλεγγύης αλλά και γιατί ανοίγεται ο δρόμος να πάρουν αυτές οι πρακτικές καθολική διάσταση.
ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΜΗΜΑ
ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ/ΟΥΣ ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ